Одной из приехавших в столицу после войны стала Нина Игнатьевна Мухомор – уже пенсионерка, но такая же ещё громкая, решительная и ценящая хороших людей. Она почти 70 лет живёт недалеко от улицы Орловской в Минске, на участке, который получила вместе с братом

Нина Игнатьевна Мухомор родилась на хуторе в Осиповичском районе, знает все грибы и ягоды. Дом, в котором росла с сестрами и братьями, сожгли во время войны, а в её личной истории есть страничка со спасением партизанского коня Орлика.

Уже взрослая, Нина Игнатьевна немного поработала в колхозе, но заплатили мало. Махнула рукой и уехала на работу в Крым, а потом в Беломорск, на берег Белого моря. В 50-х годах вернулась в Минск, сначала жила у сестры Ани

Это были времена, когда участки вокруг её будущего дома были полем, размеченным колками. Они с братом Виктором привезли из деревни сруб, и женщина с гордостью показывает, какие толстые брёвна: выбирали сами.

В Минске успела немного поработать на велозаводе, потом ушла на другой завод, где работала на покраске следующие 28 лет. В 50 вышла на пенсию по вредности и проработала на котельной возле дома ещё 18 лет.

Одним из мест, где соседи здороваются между собой, а самые старшие из них растят капусту, осталась Грушевка, построенная на месте хуторов. Тут живёт Егор Виняцкий, минчанин, который снимает с друзьями домик и называет его "Прастора "Хата 18х63".

"Мая бабуля з Мінску, але ўсё жыццё пражыла невядома дзе – яе бацьку рэпрэсавалі. Я мінчук і да 14 гадоў жыў у кватэры, а потым з маці пераехаў да айчыма ў Сельгаспасёлак.

Раней я бываў у прыватных хатах толькі на канікулах: летам сябры, лес, паходы на карьер і ў суседнюю вёску – суцэльныя прыгоды. Узімку мне падабалася на Новы год – нібыта недзе побач Дзед Мароз. Я марыў пажыць там зімой і тапіць печку – і вось жыву на Грушаўцы, хутка буду тут спраўляць трэці Новы год.

Як мяне сюды занесла? У мяне была кампанія, якая ўгарала па сквотах. Яны лазілі па розных і шукалі месца, дзе можна было б тусавацца ці правесці мерапрыемства", - распавядае Ягор.

- Дзе заканчваецца твая тэрыторыя?

- Маё – гэта плот і кавалак дарогі за плотам, недзе да паловы. Сабакі гэта адчуваюць.

- Што ты бачыў у прыватным сектары такога, што не ўбачыш у кватэры?

- Пажар. Кватэры таксама гараць, але гэта не так відовішчна. Я бачыў, як згарэла хата айчыма, якую збудавалі яшчэ яго бацькі. Вогнішча было будзь здароў – дым на ўвесь Сельгаспасёлак. Страшнае відовішча. У айчыма там было столькі тэхнікі, дыскаў! Усё яго жыццё. Сабаку пашанцавала: было цёпла, і на дзень яго пакінулі на двары.

- Наколькі прыватны сектар патрэбны гораду?

- Калі прагматычна меркаваць, то здаецца, што не патрэбны. Жылі б усе ў гэтых… чалавейніках. Сказаў бы, што гэта эказона – але ўсё залежыць ад гаспадароў. Я выліваю памыі ў двор, бо ў мяне няма каналізацыі, а прыбіральня на вуліцы. Смецце часта паляць на вогнішчах.

Мне цяжка сказаць, ці патрэбны ён гораду, але гэта душэўнае месца.

Усё напраўду залежыць ад Віктара і такіх, як ён. Па законе, кожны прыватны дом мусіць мець каналізацыю і не спускаць сцёкі проста ў глебу, але не кожны мае; большасць жыхароў дакладна ведае, якая тэмпература зімой у іх хаце і колькі гэта каштуе; якая ў іх двары глеба, як абразаць там дрэвы і колькі іх паліваць у спёку.

Але ці не зашмат працы? Кажуць, жыхар прыватнага дома засяроджваецца на сваім участку, пахне "мужыком" і не цікавіцца камунальнай уласнасцю.

Віктар любіць гуляць у сваім раёне і не вельмі любіць выязджаць "у горад". "Горад" – гэта ўсё, што за станцыяй метро "Магілёўская".

"Еду з працы напружаны, бачу родныя месцы – і расслабляюся. Наколькі патрэбны прыватны сектар у горадзе? Гэта пытанне добрае і складанае. Я не займаю нейкую пасаду і не магу зрабіць аналіз. Але адбылася так, што мая маці набывала хату менавіта ў прыватным сектары, і калі б выбіраў зараз – я выбраў бы тое ж самае".